مسکن همیشه مورد توجه انسان بوده است اما با افزایش جمعیت و اسکان آنها در شهرها این موضوع بیش از پیش خود نمایی می کند . از راه حل های این مشکل ساختن ساختمان های بلند مرتبه (فاصله قائم بین همکف بالاترین سطح تا تراز پایین ترین سطح قابل دسترس ماشین های آتشنشانی بیشتر از 23 متر ) می باشد . این بنا علاوه بر مزایایی چون : امکان استفاده بیشتر از زمین مخصوصا در مناطق پرتراکم ، متمرکز نمودن بناها در نقاط مناسب و... معایبی هم مانند : تمرکز زیاد جمعیت ، هزینه طراحی و ساخت و نگهداری زیاد ، عدم توجه به حفاظت از انرژی ، عدم توجه به اقلیم ، عدم ایجاد فضاهای مناسب خصوصی و عمومی برای ایجاد روابط اجتماعی ساکنین و... دارند که با طراحی مناسب بسیاری ازآنها قابل رفع هستند . سبک های متعددی برای این بناها مطرح گردیده اما معماری سبز که در عرصه آسمانخراش ها مطرح شد و مفهوم آسمانخراش سبز رخ نمایاند سعی در رفع بسیاری از معایب بناهای بلند مرتبه با ایجاد ارتباط انسان ها و طبیعت گردید . (ecoskyscrapers) در سطح جهان سبک های آسمانخراشها را می توان به 4 دوره کلی : - سبک شیکاگو - سبک برج های نیویورک - سبک مدرن - سبک پست مدرن و سبک های متعدد پست مدرن تقسیم کرد که معماری سبز آسمانخراشها هم در متاخرترین دوره جای می گیرد و در ایران هم سابقه بناهای بلندمرتبه به سالهای 49- 1343 که نخستین مجمو عه بلند مسکونی در تهران مجموعه بهجت آباد بنا گردید می رسد . هدف معماری سبز ( برآمده از معماری پایدار) هماهنگی کامل با طبیعت یعنی تلفیق سه رویکرد انرژی واکولوژی و محیط می باشد و هدف برای هماهنگی بیشتر بنا با اکولوژی است (ecomimesis) اصلی طراحان ساختمان های بلند مرتبه سبز محاکات (تقلید) اکولوژیکی طبیعت به بیشترین نحو معماری پایدار و سبز را (human-made ecosystem) که مدعی هستند با ایجاد یک نوعی از اکوسیستم انسان ساخت در بنا فراهم می آورند و 5 نوع رویکرد کلی طراحی دارند که در پایان نامه همراه با نمونه ها موردبررسی قرار گرفته اند البته علاوه بر این ها به مواردی چون : راهکارهای اقلیمی ، استانداردها ، تاسیسات و موارد دیگر برای تکمیل کردن بررسی بناهای بلند مرتبه پرداخته شده است .