چکیده: فرسایش و شسته شدن خاک ها از دیر باز در زندگی بشر نقش داشته است. بنا به ویژگی های منطقه خوزستان که پوشیده از رسوبات ریزدانه ی رودخانه ای با محتوای نمک بالایی می باشد، نقش چندین پدیده را در فرسایش منطقه می توان بررسی کرد. پدیده ی واگرایی خاک ها، ناپایداری ماسه ها، خاک های انحلال پذیر وغیره. در این تحقیق به دلیل مشاهدات و فرضیاتی که از قبل در مورد واگرا بودن خاک های بسیاری از پروژه های انجام شده وجود دارد، به این موضوع پرداخته شده است.هدف این تحقیق بررسی مکانیزم های عامل بروز این پدیده در پروژه های استان خوزستان و ارائه روشی برای تثبیت این خاک ها می باشد. بدین منظور از 7 منطقه خوزستان که به ظاهر دچار فرسایش به دلیل واگرایی هستند، نمونه برداری انجام شد و پس از انجام آزمایشات واگرایی ( پین هول و هیدرومتری دوبل و کرامب)، واگرا بودن خاک های این منطقه در بعضی نقاط به رغم بالا بودن میزان سدیم رد شد. فرسایش در این خاک ها بیشتر از نوع مکانیکی و به شکل ریزشی ناشی از شسته شدن ذرات درشت تر فاقد چسبندگی (ماسه ریز و سیلت) می باشد که در آستانه خاصی از سرعت آب رخ می دهد. برای تثبیت این خاک ها بحرانی ترین حالت فرسایش انتخاب شد و تثبیت به وسیله سیمان و میکروسیلیس و همچنین افزودن مقداری خاک رسی با خمیرایی بالا در تراکم های 95?و 90?و 85? انجام شد. بعد از انجام آزمایشات پین هول و کرامب ویژه روی نمونه های تثبیت شده، مشخص شده که افزودن خاک رس برای بالا بردن چسبندگی در خاک روش مناسبی برای تثبیت نمی باشد و افزودن مقدار کمی سیمان و میکروسیلسی به خاک خصوصیات ژئوتکنیکی را بسیار بهبود می بخشد. به طوری که در تراکم 95? افزودن تنها 1? وزنی خشک خاک سیمان باعث جلوگیری از فرسایش خاک تا هد آب 102 سانتی متر می شود. همچنین در تراکم 90?، با اضافه کردن 3? سیمان و 0.5? میکروسیلیس به خاک مبنا و در تراکم 85? با اضافه کردن 4? سیمان و 0.5? میکروسیلیس به خاک مبنا از فرسایش در تست پین هول و وارفتگی در آزمایش کرامب جلوگیری شد .