چکیده هدف این پژوهش بررسی رابطه بین خودپنداره و مشارکت کاری کارکنان دانشگاه شهید باهنر کرمان می باشد. خودپنداره از موضوعات مهمی است که در زندگی روزمره انسان نقش عمده ای را ایفا می کند و در سرنوشت او تاثیر بسزایی دارد. برای انسان هیچ حکم ارزشی، مهمتر از داوری او در مورد نقش خویش نیست. ارزشیابی شخص از خویشتن، قطعی ترین عامل رشد روانی, اجتماعی اوست.و از سوی دیگر مشارکت کاری کارمندان با توجه به شناخت و بکارگیری توانائیهای خود که موجبات رشد و پیشرفت سازمان رافراهم می آورد از اهمیت بسزایی برخورداراست. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی می باشد. که جامعه آماری آن, شامل کارمندان دانشگاه شهید باهنر کرمان است. نمونه ای به حجم 223 نفر به روش تصادفی ساده انتخاب و ازپرسش نامه های استاندارد خودپنداره و مشارکت کاری به عنوان ابزار پژوهش استفاده گردید. مهمترین یافته های این تحقیق عبارتند از:خودپنداره بیشتر کارمندان در سطح متوسطی بوده و مشارکت کاری آنها نیز در حد متوسط می باشد. و رابطه بین خودپنداره و مشارکت کاری رابطه ای مستقیم است. و با افزایش خودپنداره افراد, مشارکت کاری آنهابهبود پیدا می کند.و در بین مولفه های خودپنداره بین توانایی ذهنی و مهارت اجتماعی با مشارکت کاری رابطه معنا داری وجود ندارد و از طرف دیگر بین جذابیت فیزیکی ,مسایل اخلاقی و کفایت کاری رابطه معناداری وجود دارد.