پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه مدیریت زمان و تعارض کار ـ خانواده، خانواده ـ کار با بهره وری کارکنان کارخانه سیمان خوزستان در سال 1389 انجام شد. در این تحقیق، مدیریت زمان و تعارض کار ـ خانواده، خانواده ـ کار و خرده مقیاس هایشان به عنوان متغیرهای پیش بین و بهره وری کارکنان به عنوان متغیر ملاک برگزیده شده اند. نمونه تحقیق 217 نفر بودند که با روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی از جامعه کارکنان کارخانه سیمان خوزستان انتخاب گردیده اند. پژوهش حاضر، یک تحقیق از نوع توصیفی است و روش تحلیل داده ها، همبستگی و رگرسیون چند گانه است. در این تحقیق از پرسشنامه، رفتارهای مدیریت زمان(macan)، پرسشنامه تعارض های کارـ خانواده، خانواده ـ کار(carlson) و پرسشنامه بهره وری فردی(achieve) برای جمع آوری اطلاعات لازم استفاده گردید. نتایج حاکی از آن بود که: بین متغیرهای پیش بین و ملاک، رابطه معنادار وجود دارد . و متغیرهای تحقیق می توانند پیش بینی کننده بهره وری باشند. بین مدیریت زمان و بهره وری رابطه معنادار مثبت و بین تعارض کار ـ خانواده، خانواده ـ کار با بهره وری رابطه معنادار منفی وجود دارد. دست آورد دیگرِ تحقیق آن بود که ، از بین خرده مقیاس های مدیریت زمان (مدیریت جلسات، مدیریت ارتباطات، برنامه ریزی عملیاتی، اولویت بندی اهداف، هدفگذاری و تفویض اختیار) فقط دو خرده مقیاس اولویت بندی اهداف، و تفویض اختیار پیش بینی کننده بهره وری هستند و در بین خرده مقیاس های تعارض کار به خانواده (تعارض مبتنی بر زمان، توان فرسایی و رفتار)، تعارض کار ـ خانواده مبتنی بر توان فرسایی، و مبتنی بر رفتار، و از بین خرده مقیاس های تعارض خانواده به کار (تعارض مبنی بر زمان، مبنی برتوان فرسایی و مبنی بر رفتار)، هر سه پیش بینی کننده بهره وری کارکنان هستند.