چکیده: اشغال سرزمین فلسطین و تشکیل رژیم صهیونیستی در این سرزمین، نتیجه نظام سلطه و استعمار جهانی است که واقعیت تاریخی فلسطین، حق تعیین سرنوشت ساکنان اصلی این سرزمین را نادیده انگاشته و زمینه برپایی دولتی بیگانه استعمارگر، اشغالگر و نژادپرست را در فلسطین فراهم نمود. مخاصمات مسلحانه سالهای 1948م، 1967 م، 1973 و 2008 م مطابق با مقررات، اصول و قواعد حقوق بین الملل از جمله منشور ملل متحد و حقوق بشر دوستانه بین المللی بویژه پروتکل اول الحاقی 1977، در راستای اشغالگری و نقض حق استقلال، تمامیت ارضی و سیاسی فلسطینیان در این سرزمین روی داده است و از مصادیق مخاصمات مسلحانه بین المللی تلقی و در چارچوب حقوق بین الملل در جهت تعیین سرنوشت ملت فلسطین در مقابله با استعمار، اشغالگری و سلطه دولت نژاد پرست مستدل و مستند می باشد. بدنبال بروز مخاصمات متعدد در اراضی اشغالی فلسطین، همواره شاهد نقض اصول و حقوق بنیادین بین المللی در این سرزمین اشغالی از سوی رژیم اشغالگر بوده ایم.از سوی دیگر، با توجه به ماهیت، اهداف و تشکیلات نهضتهای آزادیبخش فلسطینی، لزوم تعریف جامع و همه جانبه از واژه تروریسم و اقدامات تروریستی و تمایز آن از اعمال نهضتهای آزادیبخش ضروری است. به بیان دیگر آنچه توسط برخی دولتها بعنوان تروریسم به جامعه بین الملل معرفی می گردد، وارونه ای است از حقیقت که موجب گردیده رژیم اشغالگر صهیونیستی بر دامنه تصاحب و تصرف اراضی فلسطینی بیفزاید. به همین منظور در این نوشتار، پس از تبیین چارچوب نظری توسل به زور در حوزه حقوق بین الملل در ارتباط با مخاصمات مسلحانه فلسطینی – اسرائیلی به بررسی و تطبیق وضعیت اراضی اشغالی فلسطین از نگاه حقوق بشردوستانه بین المللی و مقررات آن پرداخته ایم.