نقاشی خیالی نگاری دارای وی‍ژگی های منحصر به فردی است که برخلاف جریان های نقاشی آکادمیک و نگارگری وخارج از حوزه رسمی رشد کرد.این جریان با الهام از سنت های هنر مردمی و دینی بدست هنرمندان مکتب ندیده پدید آمد.این شیوه و سبک نقاشی از روزگاران گذشته در ایران و در و مکان های مذهبی رواج داشته است.نقاشی خیالی نگاری مانند مکتب هایی چون پیکره نگاری درباری از نظام زیبایی شناختی معین برخوردار نیست.اما در تحقیق حاضر خصوصیاتی را که غالب نقاشان خیالی ساز برای نقاشی وخیالی سازی بکار می برده اند یافت شد.در آثار ذکر شده و با بررسی ساختارهای آنها غالب این دسته بندی ها در آثار فوق مشاهده می گردد.اما به خاطر عدم داشتن پیکره بندی معین مدون شده ای برای خیالی نگاری ،نقاشان خیالی ساز در غالب پرده های نقاشی خود از شیوه وپیکره بندی مخصوص خود که بتواند اصل داستان را به خوبی نشان دهد استفاده می کردند. شباهت های ساختاری در بیانگری تصویری این شیوه هنری با شاخه هنر-صنعت داستان های تصویری دنباله دار به عنوان شاخه ای جدیدو نوپا در جهان معاصر بسیار حائز اهمیت و قابل توجه می نماید.شیوه ها وروش های پیکره بندی در هر دو حوزه به خاستگاه های فرهنگی و تصویری جغرافیای عموما هر حوزه باز می گردد.نقاشان خیالی ساز با توجه به فرهنگ تصویری و ادغام آن با شیوه های نوین سعی در پیوستگی و همگونی تصویری با باورها واعتقاداتشان داشته اند.همین امر در زمینه داستان های مصور نیز صادق می باشد.هر چند داستان های مصور دنباله دار به خاطر وسعت گسترش ارتباطی با مخاطب همواره شیوه ها و روشهای گوناگونی را در پی می گیرد. تحقیق حاضر که با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است با بررسی های ساختاری در هر دو حوزه نقاشی خیالی نگاری وداستان های تصویری دنباله دار به دسته بندی های مجزا و مدون شده ای رسیده است.این دسته بندی ها در نشان دادن وجوه افتراق واشتراک هر دو حوزه موثر بوده است.