نخستین نیاز و شاید اساسی ترین آن برای امنیت و آسایش جامعه، نیروی نظامی معتبر و قدرتمند است که قادر باشد در مقابل دشمنان خارجی و داخلی از تمامیت ارضی کشور دفاع کند. در هر کشور به مقتضای شرایط سیاسی و اجتماعی همواره سازمان هایی تشکیل می شوند تا به اقداماتی در جهت بهبود اوضاع در حیطه وظایف خود دست بزنند در این میان ایران نیز از این قضیه مستثنی نیست. ژاندارمری از سال 1329 ه . ق، به دنبال تصویب لایحهی استخدام مستشاران خارجی به منظور ایجاد امنیت پدید آمد و با توجه به مستقل بودن آن از سیاست های خارجی، مورد توجه مردم قرار گرفت. در جنگ جهانی اول نیروهای ژاندارم از آلمان ها حمایت کردند و در مناطقی از کشور علیه روس ها و انگلیسی ها به نبرد برخاستند. پس از جنگ انگلستان با ایجاد پلیس جنوب ژاندارمری را در بعضی از مناطق منحل کرد. پس از کودتای سال 1299 ه. ش، تشکیلات آن در نظام متحد ادغام گردید اما مستقلا این سازمان به کار خود ادامه داد و تا سال های اولیه انقلاب اسلامی نظم و امنیت روستاها و مناطق مرزی را عهده دار بود.