پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش معنا-محور بر عملکرد خانواده و صمیمیت زناشویی زنان انجام گرفت. روش این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش حاضر را 24 زن از زنان مراجعه کننده به یکی از خانه های سلامت منطقه 7 شهر تشکیل دادند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. متغیرهای وابسته در این پژوهش عملکرد خانواده و صمیمیت زناشویی بودند که با پرسشنامه سنجش خانواده و مقیاس صمیمیت زناشویی، ارزیابی گردیدند. متغیر مستقل نیز آموزش معنا-محور بود که طی 10 جلسه به گروه آزمایش آموزش داده شد. به منظور بررسی فرضیه های پژوهش از روش تحلیل کوواریانس و آزمون t اختلافی تجزیه و تحلیل استفاده شد. یافته ها نشان داد که آموزش معنا-محور در بهبود عملکرد خانواده و ابعاد آن یعنی حل مشکل، ارتباط، نقش، پاسخ دهی عاطفی، کنترل رفتار و مشارکت عاطفی و همچنین صمیمیت زناشویی زنان موثر بوده و میزان آنان را افزایش داده است. این یافته ها حاکی از آن است که معنا و تعامل خانواده ارتباط نزدیک و متقابل با هم دارند و داشتن معنای مشترک در زندگی زناشویی می تواند به عنوان روشی برای افزایش روابط صمیمانه در بین همسران و همچنین بهبود عملکرد خانواده آنان به کار رود.