قرن نوزده دنیایی مردانه بود، مردان تاریخ را رقم می زدند و آشکارا تمام حقوق را به ضرر زنان درقبضه ی قدرت خود درآورده بودند. زنان که از تمام فعالیت های اقتصادی و اجتماعی- سیاسی دور نگه داشته و تحقیر شده بودند، سرانجام از شرایط خود آگاهی یافتند. دو نویسنده زن به نام های ژرژ ساند و بی بی خانم استر آبادی افکار، نظرات و نوشته های خود را به رشته تحریر در آوردند. در فرانسه ژرژ ساند دررمان های للیا و ایندیانا و در ایران بی بی خانم دررساله ی معایب الرجال خواهان مطالبات حقوق زنان شدند. فصل اول این پژوهش، نظرات و مطالبات زنان را در قرن نوزدهم در آثار ژرژ ساند مورد بررسی قرار می دهد. دو رمان مذکور بیانگر آرمان گرایی، افکار فمنیستی، سیاسی-اجتماعی، مذهبی و انسان گرایانه ژرژ ساند می باشند. در فصل دوم، ابتدا به بررسی اوضاع اجتماعی و عقب ماندگی و افکار ضد زنانه ی قرن گذشته می پردازیم که جامعه ایران را به انحطاط کشانده بود. سپس اندیشه های بی بی خانم استرآبادی را مورد مطالعه قرار می دهیم که رساله ی معایب الرجال را به درخواست مصرانه زنان در پی انتشار رساله ای با عنوان تادیب النسوان از نویسنده ای ناشناس نوشت. در رساله مذکور نویسنده حقارت ها و رنج های مردم بی سواد و مردان و زنانی را که به یک اندازه از این درد رنج می کشیدند مورد انتقاد قرار می دهد. با بررسی مقایسه ای این آثار در فصل سوم ، خصوصیات ادبی، تفاوت ها، شباهت های ژرژ ساند و بی بی خانم استر آبادی و تاثیرات فرهنگی متقابل مطالعه می شود. این دو نویسنده زن پیشگام در عرصه فمینیست متجدد، از مرزهایی که بر زنان قرن نوزدهم تحمیل می شد، می گذرند ودر برابر شرایط ناگواری که بر دوش مردم هم عصرشان به ویژه طبقه ی ضعیف جامعه سنگینی می کند، عصیان می کنند.