غایت و نهایت هر معماری، کیفیت بخشی به فضا و ارتقاء زندگی انسانهاست. کیفیات فضایی به طرق مختلف وجود می یابند. خلق امکان، قابلیت بخشی و فرصت آفرینی در محیط های معماری از جمله مواردی هستند که به خلق کیفیات متناسب فضایی منجر خواهند شد. این رساله در صدد رسیدن به این اهداف، با دستاویز قرار دادن موضوع مسکن به عنوان یکی از مهمترین فضاهای زیست انسان، و با انتخاب سرزمین کویری یزد، تلاش نموده است. از آنجائیکه خانه همواره با تغییرات شرایط کاربران خود مواجه است، و از سویی دارای کالبدی ثابت است؛ لذا لزوم وجود فضاهایی که قابلیت ها و امکانات متنوع، متعدد و چه بسا قابل تغییر را در خود دارند، احساس می شود. با توجه به رویکردهای متفاوت و متعدد نسبت به این مقوله، تمرکز این رساله بر دو نوع نگاه عمده یعنی نگاه معماری دوران سنت از سویی و برخورد معماری عصر حاضر از سوی دیگر، قرار گرفته و در یک مطالعه تطبیقی این دو را از منظر مقوله انعطاف پذیری در مسکن محک زده است. معماری سنتی ایران با نوع نگاه و جهان بینی خاص خود، دربردارنده الگوهایی است که بسیاری از کیفیات را به عنوان نتیجه و نه به عنوان هدف در درون خود داراست. در قیاس این معماری با معماری معاصر، دیده شد با وجود تغییر ابزارهای انعطاف پذیری بسته به اقتضای زمانه و قابلیت های فراوان به واسطه پیشرفت تکنولوژی، در بسیاری از موارد فضاهای معماری عاری از کیفیات و قابلیت های لازم گشته است. از اینرو این رساله سعی داشته است تا با کنار هم قرار دادن واقعیات دنیای امروز و الگوهای معماری گذشته، به الگویی از مسکن دست یابد، تا از طریق آن بتوان به راهکارهایی در جهت ایجاد محیطی سازگار با نیازهای کاربر دست یافت. این یافته ها می توانند در هر مقیاس و یا در هر نوع کاربری مصداق یابد. لذا این تحقیق می تواند آغازگر نوعی نگاه باشد که در آن نیازهای انسان به تعاملی مناسب با محیط دست می یابند و این محیط میتواند یک فضای آموزشی، یک مکان اداری، یک مسکن و یا هر بنای دیگری باشد.