فکاهه، تقریباً یکی از فنون ادبی رایج در بین ملت های مختلف از جمله عرب زبانان می باشد.از بین ملت های عربی نیز، مصریان سرآمد و پیشگام در فکاهه می باشند و عراقی ها برعکس کمتر تمایلی به فکاهه داشته اند. با این وجود در عراق معاصر، فکاهه روز به روز در حال رواج یافتن است و شعرای بسیاری به فکاهه سرایی روی آورده اند که از آن میان می توان به « احمد صافی نجفی» ( 1897 – 1977م) از موفق ترین فکاهه سرایان عراقی اشاره کرد. در واقع این فن، از مهمترین پدیده های بارز در اسلوب صافی می باشد که به نظر می رسد هدف وی از به کارگیری فکاهه، چیزی فراتر از خنداندن مردم باشد، چرا که عراق روزگارش، محیطی نا آرام بوده و خفقان سیاسی بر آن حاکم بود؛ جوّی که به طور طبیعی شعراء را سوی عیب جویی و نقد از خلال اشعار فکاهی و طنز می کشاند. اما قصد محقق کشف و شناسایی هدف صافی از به کارگیری فکاهه و نیز بررسی موضوعات طنز در شعر می باشد که یک پژوهش نظری مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی است.