این رساله با نگاه به تئوری نئو فرمالیسم در سینما که خالق ان دیوید بردول است نوشته شده وبه بررسی تحول بیان در سینمای ایران می پردازد.منظور از بیان در سینما ،هر انچیزی است که از طریق پرده سینما یا صفحه تلویزیون به مخاطب برای درک فیلم منتقل میشود.بنابراین بررسی ما نسبت به سینمای ایاران از دید شکلی و نه تاریخی بوده وشامل روایت،دکوپاژ،طراحی،بازیگری،تدوین و...میباشد.همچین در این رساله تحول بیان در سینمای ایران به دو بخش اصلی قبل و بعد از انقلاب تقسیم شده که که هر کدام از انها به چند فصل تقسیم میشود و در پایان نیز مقایسه ای تا انجا که امکان پذیر بوده بین این تحول در سینمای ایران و جهان پرداخته ایم.