پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان شادکامی دختران دانش آموز شهر مشهد و اثر مثبت درمانی بر شادکامی ایشان در دو مرحله به اجراء درآمد. در مرحله اول از هر یک از این دو منطقه برخوردار و کمتر برخوردار شهر مشهد یک ناحیه و از هر ناحیه سه دبیرستان دخترانه و از هر مدرسه و در هر پایه یک کلاس ( سه کلاس در هر مدرسه و کلا 18 کلاس از 6 مدرسه)، جمعاً 590نفر انتخاب شدند و میزان شادکامی و پنج مولفه آن در گروه مورد بررسی بر اساس پرسشنامه شادکامی آکسفورد (ohi-29) تعیین شد. در مرحله دوم 36 دانش آموز دختر پایه سوم دبیرستان که نمره شادکامی آن ها بر اساس پرسشنامه آکسفورد بین 40-20 بود، در سه گروه 12 نفره مداخله، مداخله نما و بدون مداخله جای داده شدند. مداخله شامل 8 جلسه دو ساعته مثبت درمانی طی 8 هفته بود. مداخله نما شامل جلسه گفتگوی آزاد گروهی بود اما تعداد جلسات و مدت دوره مشابه مداخله بود. گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. جهت سنجش اثر بخشی پیش آزمون – پس آزمون اجرا گشته و برای تحلیل داده ها از آزمون های تی یک گروهی، ویلکاکسون، آنوا و توکی استفاده شد. نتایج میانگین و انحراف معیار نمره شادکامی دانش آموزان نوجوان دبیرستانی مشهد 55/42 و 12/13 بود. مثبت درمانی باعث افزایش معنادار نمره شادکامی ( 000/0 = p، 53/18 = f ) و 4 مولفه رضایت از زندگی ( 038/0 = p، 3.61 = f )، عزت نفس ( 000/0 = p، 73/9 = f )، کارآمدی ( 000/0 = p، 23/12= f ) و سلامتی ( 000/0 = p، 75/14 = f ) در مقایسه با دو گروه شاهد شد. مثبت درمانی تنها روی نمره مولفه خلق مثبت تأثیر معنادار نداشت. مداخله نما تنها روی مولفه رضایت از زندگی اثر معنادار داشته که البته از مثبت درمانی به میزان معناداری کمتر بود. براساس نتایج این پژوهش ، مثبت درمانی گروهی در سطح دبیرستان های دخترانه قابل اجراء است و باعث افزایش شادکامی نوجوانان دختر می شود. از این رو انجام تحقیقات آتی برای تعیین اثر دراز مدت آن و اثر آن در موفقیت تحصیلی و شغلی و کیفیت زندگی پیشنهاد می شود.