در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله پلی-وینیل الکل و دودسیل هیدروژن سولفونات سدیم در محیط آبی و آبی/غیرآبی و استفاده از آن جهت جداسازی نیکل از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، آنالیز وزن سنجی حرارتی (tga) و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می دهد شکل شناختی، درصد تبدیل مونومر به پلیمر و اندازه ذرات به نوع محلول و پایدارکننده بستگی دارد و افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. هم چنین نتایج آنالیز tga نشان می دهد که افزودن اکسید فلزی به ماتریس پلیمر باعث افزایش پایداری حرارتی پلیمر می گردد. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت نیکل پس از جداسازی استفاده شده است. بررسی نتایج جداسازی نشان داد که پلی پیرول در محیط قلیایی از قابلیت جذب مطلوبی به عنوان جاذب برخوردار است.