زبان دین که عبارت از سخن گفتن خدا با انسان و ظهور حقایق وحیانی در قالب های زبانی فهم پذیر بشری است، از مسائل مهم در حوزه دین پژوهی به شمار می رود. ظهور نظریه های جدید در حوزه معرفت شناسی و زبان شناسی، زمینه طرح پرسش های جدیدی را در حوزه زبان دین فراهم نموده است و بدیهی است که پاسخ به این پرسش ها در پرتو مبانی معرفت شناسی و زبان شناختی میسر خواهد بود. ملاصدرا از جمله اندیشمندانی است که نظام فکری او بستر مناسبی را برای طرح پرسش های زبان دین فراهم ساخته است. موضوع این رساله بررسی مسأله زبان دین در پنج محور اساسی «تعیین گونه زبان دین در میان مراتب و تنوعات زبانی»، «معناداری زبان دین»، «منطق فهم زبان دین»، «رابطه زبان دین و صدق» و «رابطه زبان دین با واقعیت» از دیدگاه ملاصدرا است. در این بررسی علاوه بر این که پرسش های یاد شده در پرتو نظام هستی شناسی و معرفت شناسی ملاصدرا مورد بررسی قرار گرفته، سعی شده است تا به طور ضمنی به قابلیت های نظام فکری ملاصدرا در پاسخ گویی به این پرسش ها نیز اشاره شود.