در این مطالعه به منظور بررسی تأثیر ماهیت متفاوت کربوهیدرات های غیرالیافی و مکمل چربی در دوره انتقال دو آزمایش طراحی گردید. آزمایش اول جهت بررسی اثر جایگزینی تفاله چغندر قند با دانه جو در جیره گاوهای هلشتاین انجام گردید.تیمارهای آزمایشی شامل: 1)100 درصد جو، 2)75 درصد جو +25 درصد تفاله چغندرقند (bp25) و 3)50 درصد جو+50 درصد تفاله چغندرقند (bp50).نتایج آزمایش اول نشان داد که جایگزینی 25 درصد تفاله چغندر قند با دانه جو در جیره گاوها در دوره انتقال می تواند عملکرد تولیدی بهتر و سلامت شکمبه ای بیشتری را در این دوره در پی داشته باشد. آزمایش دوم به منظور بررسی تاثیر اسید لینولئیک مزدوج محافظت شده شکمبه ای (rp-cla) بر پایه جیره آزمایشی bp25، در دوره انتقال صورت گرفت. این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه به همراه 50 گرم پودر چربی خنثی شکمبه ای و 2) جیره پایه به همراه 50 گرم rp-cla. نتایج پژوهش های فوق نشان داد که جایگزینی 25 درصد تفاله چغندرقند با دانه جو همراه با 50 گرم rp-cla در دوره انتقال، توانست علاوه بر بهبود سلامت شکمبه ای در این دوره، خوراک مصرفی و عملکرد تولیدی گاوهای هلشتاین را بهبود دهد.

هدف از این مطالعه تعیین اثر تغذیه پروبیوتیک در مقایسه با موننسین (گروه شاهد) بر عملکرد گاوهای شیرده پرتولید در اواسط دوره شیردهی بود. در این مطالعه 56 رأس گاو هلشتاین پرتولید چند شکم با میانگین روز شیردهی 96/87 ± 32/15 و میانگین تولید 47/46 ± 6/16 در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی در دو تیمار (و سه دوره زمانی) به مدت 60 روز مورد استفاده قرار گرفتند. تیمار1: جیره کاملاً مخلوط شامل 22/5% یونجه خشک، 12/7% سیلاژ ذرت و 64/8% کنسانتره بر پایه ماده خشک (به همراه 300 میلی­گرم موننسین در روز به­ازای هر رأس دام)، تیمار 2: جیره کاملاً مخلوط همراه با مقادیر مختلف پروبیوتیک در 3 دوره زمانی: دوره اول، روزهای 1 تا 10: 58 گرم p1 به­ازای هر رأس دام (هر گرم p1 حاوی 8/84×107 cfu باکتریهای تولید کننده اسید لاکتیک، 6/6×108 cfu مخمر ساکارومایسس سرویزیه، کشت مخمر، آنزیم و مانان الیگوساکارید بود)، دوره دوم، روزهای 11 تا 40، 28 گرم p1 و 28 گرم dcp به­ازای هر رأس دام (هر گرم dcp حاوی 3/5×107 cfu پروپیونی­باکتریا، 6/6×108 cfu مخمر ساکارومایسس سرویزیه و آنزیم بود) و دوره سوم، روزهای 41 تا انتهای آزمایش که هر گاو روزانه 28 گرم p1 مصرف می­کرد. در دوره سوم جیره این گروه از دامها تغییر یافت. گاوها به صورت گله­ای نگهداری شدند. تولید شیر به­صورت هفتگی ثبت شد و کلیه نمونه­گیری­ها برای تعیین ترکیبات شیر و قابلیت هضم خوراک نیز هر هفته به­صورت تصادفی انجام شد. جهت تعیین ph و اسیدهای چرب فرّار شکمبه، نمونه­گیری­های هفتگی از مایع شکمبه با روش دهانی انجام گرفت. نتایج به دست آمده نشان دادکه تولید شیر در گروه شاهد بالاتر بود که این تفاوت معنی­دار نبود ولی چربی شیر به طور معنی­داری کاهش یافت (p<0/04). درصد پروتئین، لاکتوز، کل مواد جامد، کل مواد جامد بدون چربی و شمار سلولهای سوماتیک شیر تحت تأثیر این تیمارها قرار نگرفت. استفاده از افزودنی­ها در کل دوره آزمایشی بهبودی را در درصد قابلیت هضم ظاهری ndf، adf و پروتئین خوراک در کل دستگاه گوارش ایجاد نکرد. ph شکمبه تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، ولی درصد استات شکمبه در گاوهایی که از پروبیوتیک استفاده کرده بودند، کاهش بیشتری یافت ولی این تفاوتها معنی­دار نبودند. درصد پروپیونات شکمبه­ای در گروهی ازگاوها که از پروبیوتیک استفاده می­کردند به­طور معنی­داری بیشتر بود (p<0/01) و به تبع آن نسبت استات به پروپیونات شکمبه در آنها کاهش بیشتری یافت (p<0/05). همچنین درصد تولید اسید بوتیریک در این گروه از گاوها، به­طور معنی­داری کمتر بود (p<0/01). به­علاوه با تغییر جیره دامهای مصرف­کننده­ی پروبیوتیک در دوره سوم، قیمت این جیره در کل دوره، روزانه به­ازای هر رأس دام 7/78% کاهش یافت (معادل 8518 ریال).