جیوه به دو صورت نمک های معدنی و ترکیبات آلی در نمونه های زیست محیطی وجود دارد. به علت اثرات جیوه بر روی سلامتی، شناسایی آن در این نمونه ها بسیار مهم می باشد. در این پروژه برای شناسایی جیوه (ii) در نمونه های آبی از فنیل بورانیک اسید به عنوان یک عامل مشتق ساز استفاده شده است. این پروژه امکان استفاده از یک روش میکرواستخراج مایع-مایع ساده، سریع و ارزان را در استخراج ترکیبات جیوه پیش از gc-fid بررسی می کند. ph محلول بافر استات در 5 ثابت نگه داشته شده است. شرایط بهینه: زمان مشتق سازی، 10 دقیقه؛ حلال استخراج کننده، 16 میکرولیتر کربن تترا کلرید؛ حلال پراکنده کننده، 1 میلی لیتر اتانول؛ حجم نمونه، 5 میلی لیتر؛ و هم چنین قدرت یونی محلول آبی بهینه شد. تحت شرایط بهینه، فاکتور تغلیظ برای دی فنیل مرکوری (931)، حد تشخیص روش (004/0 میکروگرم بر میلی لیتر)، انحراف استاندارد نسبی (1/5%) (6=(n، محدوده خطی بین 10-01/0 میکروگرم بر میلی لیتر) بود. روش پیشنهاد شده برای شناسایی جیوه در نمونه های آبی متفاوتی از جمله آب چاه و آب شهر به کار رفت. نتایج نشان دادند که مقدار جیوه در هر دو نمونه کمتر از حد تشخیص روش فوق بودند؛ بنابر این، محلول هایی با غلظت 02/0 میکروگرم بر میلی لیتر نسبت به جیوه در هر یک از نمونه ها تهیه شدند. فاکتور بازیابی برای دی فنیل مرکوری 88/108% و 57/92% برای آب شهر و آب چاه به دست آمد. روش پیشنهاد شده می تواند با روش های دیگر میکرواستخراج از جمله میکرواستخراج با قطره آویزان مقایسه شود. داده ها نشان می دهند که روش پیشنهاد شده حد تشخیص کم و فاکتور های تغلیظ و بازیابی استخراج بالا را نشان می دهد و همچنین این روش نیاز به زمان استخراج خیلی کمتر دارد.