با بروز بحران های متعدد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی ، کالبدی و زیست محیطی در شهرهای بزرگ دنیا در نیمه دوم قرن بیستم که ناشی از رشد شتابان شهرنشینی وعدم ارائه طرح و برنامه مناسب بود، کیفیت محیط در محلات شهری تنزل یافت. به همین دلیل ، در دهه های اخیر نظریات متعددی در خصوص بهبود کیفیت محلات ارائه شده است که از میان آنها می توان به نظریه توسعه پایدار اشاره نمود. هدف اصلی این نظریه در سطح محلی، ایجاد محیط مطلوب و پایدار برای زندگی ساکنین حال و آینده می باشد.شاخص های تعریف شده برای یک محله پایدار بسیار متنوع است. بر این اساس، تحقیق حاضر با روشی کمی و کیفی و رویکرد تحلیلی و تجربه ای بر اساس برداشت های میدانی و مطالعات کتابخانه ای نشان می دهد که یک محله پایدار به تفکیک ابعاد زیست محیطی، اجتماعی و فرهنگی، اقتصادی و کالبدی،چه ویژگی هایی دارد و برای درک بهتر موضوع، میزان پایداری محله چیذر تهران به عنوان نمونه موردی بر اساس نظرات ساکنین و محقق و با استفاده از روش تحلیل نرخ رضایت – اهمیت، مورد ارزیابی قرار می گیرد و در انتها با استفاده از اصول پایداری محله، راهکارهایی برای ارتقای کیفیت محله چیذر ارائه می شود. نتایج نشان می دهد که علی رغم کیفیت پایین در برخی معیارها، محله چیذر نسبتا یک محله پایدار است.