هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین اضطراب امتحان، کمال گرایی و انگیزش پیشرفت با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر سال سوم دبیرستان های دولتی در سال تحصیلی 89- 1388 و در شهرستان آمل تشکیل می دادند. نمونه این پژوهش شامل 250 دانش آموز دختر سال سوم دبیرستان بود و به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. پرسشنامه اضطراب امتحان (tai)، مقیاس کمال گرایی چند بعدی تهران، پرسشنامه انگیزش پیشرفت (amt) و میانگین نمرات نیمسال اول دانش آموزان (پیشرفت تحصیلی) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. در پژوهش حاضر از روش های آماری توصیفی و روش های آماری استنباطی (رگرسیون تک متغیری و چند متغیری) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان می دهند که بین اضطراب امتحان و پیشرفت تحصیلی رابطه منفی معنی داری وجود داشت. بین انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نیز رابطه مثبت معنی داری بدست آمد. بر طبق نتایج بدست آمده از ضریب همبستگی پیرسون، رابطه معنی داری بین کمال گرایی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان بدست نیامد. بنابراین متغیر کمال گرایی نتوانست پیش بینی کننده خوبی برای پیشرفت تحصیلی باشد. اضطراب امتحان توانست 10/0 از تغییرات پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را پیش بینی کند و انگیزش پیشرفت توانست 23/0 از تغییرات پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را پیش بینی کند. با توجه به تاثیر اضطراب امتحان، کمال گرایی و انگیزش پیشرفت روی پیشرفت تحصیلی، انجام پژوهش های بیشتری در این زمینه ضروری به نظر می رسد.