گویش «راجی» از گویشهای مرکزی ایران از دسته شمال غربی است که در حال حاضر تعداد زیادی از ساکنین شهرهای کاشان، نطنز، دلیجان و روستاهای مجاور این شهرها بدان سخن می گویند. این گویش مانند بسیاری از گویشهای مرکزی مورد مطالعه زبان شناختی قرار نگرفته است. این در حالی است که جنبه های مختلف آن همچون ساختِ صرفی، ساختِ نحوی و نظامِ آوایی، دارای ویژگی های منحصر به فرد و قابل مطالعه ای است که با زبان فارسی معیار تفاوتهای چشمگیری دارد. این پژوهش تحت عنوان «بررسی فرایندهای اشتقاق و ترکیب در گویش راجی هنجن» به بررسی عمده ترین فرایندهای واژه سازی در این گویش، می پردازد، به این صورت که پس از بیان اهداف، پرسشها و فرضیه های پژوهش در فصل اول، بررسی مطالعات پیشین در حوزه ی گویش شناسی و نیز صرف زبان فارسی معیار در فصل دوم به تعریف برخی مفاهیم بنیادی پیرامون موضوع پژوهش در فصل سوم پرداخته میشود؛ و در فصل چهارم نیز داده های گردآوری شده از این گویش مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند گرفت. با توجه به تجزیه و تحلیل داده ها در فصل چهارم، نتایج به دست آمده حاکی از آن است که فرایند ترکیب به همراه فرایند اشتقاق، از جمله فعال ترین فرایندهای واژه سازی در این گویش هستند. فرایندهای تکرار و اتباع نیز از دیگر فرایندهای پرکاربرد در واژه سازی گویش راجی هنجن به شمار می روند.