وهم گرایی سوررئالیسم را می توان نوعی تلاش برای خلق رویدادهای غیرعادی و شگفت انگیز در پدیده های زندگی روزمره، به منظور دستیابی به چشم اندازی وسیع و نامحدود از «واقعیت» تعریف کرد.رجوع سوررئالیسم به نمودهای بی واسطه جهان واقعی در شرایطی صورت گرفت که جنبش های پیشتاز هنر مدرن دغدغه خود را در مورد «تعریف واقعیت» از طریق تغییرشکل صوری آن دنبال کرده بودند.این بازگشت تداوم همان سرخوردگی دادائیستی از شعارهای فریبنده مدرنیسم بود؛ سوررئالیسم از پی دادا هر شکلی از واقعیت «عقلانی» را نفی کرد اما این بار انگیزه «ویران کردن برای وجود نداشتن» جای خود را به جستجوی سازنده ای برای کشف و خلق «واقعت برتر» از میان همان خرده واقعیت هایی داد که رشته پیوند معمول آنها قبلاً گسیخته شده بود. با هدف شناخت ویژگی هایی که به یک اثر هنری (در حوزه تصویر دو بُعدی) خاصیت «سوررئالیستی» می دهد، در این پژوهش به بررسی رویکرد عمدتاً دوگانه این سبک هنری به مولفه های شکل دهنده اثر(فضا و عناصر) پرداخته می شود: 1-آشنایی زدایی 2- آشناسازی این نوع برخورد خلاقانه با اشیاء و پدیده های روزمره، به صورت پنهان کردن برخی خواص معمول آنها یا بهره گیری از آنها در جهت باورپذیر ساختن یک پدیده غیرعادی، میدانی وسیع از امکانات نامکشوف زندگی می گشاید که صرفاً بر اساس «تغییرمعنا» و «تحول ارتباطی»، قابلیت نامحدودی برای خلق «واقعیت های تازه» پدید آورده است.