انقلاب اسلامی ایران یکی از بزرگترین رویدادهای سیاسی در قرن بیستم است که تحولات منطقه ای و جهانی را در پی داشته است. این انقلاب که رنگ مذهبی داشت برای فعالان سیاسی و دانشمندان علوم سیاسی پدیده ای نادر به حساب آمد و از این نظر توجه بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرد. مسائل مختلفی در رژیم پهلوی به ویژه شخص محمدرضا پهلوی وجود داشت که بروز انقلاب را تشدید می کرد. در این خصوص، ساختار قدرت و مسئله وابستگی دو بحث کلیدی هستند که با توجه به عملکرد سیاسی محمدرضا پهلوی نقش بسزایی را در بروز انقلاب ایفا کردند. در کنار آن؛ سیاست های فرهنگی مورد تأکید وی، نظیر باستان گرایی و غرب-گرایی در ایجاد مخالفت ها و بروز شکاف اجتماعی در جامعه ی ایران نقش اساسی داشتند. مهاجرت پیش بینی نشده روستاییان به شهرها و مباحث اقتصادی همچون توجه به سرمایه داری بین المللی به ویژه عملکرد شاه در این خصوص نیز در تشدید مخالفت ها موثر بودند. با توجه به ضرورت پژوهش، این رساله بر آن است تا عوامل شکل گیری انقلاب از منظر عملکرد سیاسی و فرهنگی محمدرضا پهلوی بررسی و نقش آن را در بروز انقلاب نشان دهد.