این پژوهش در نظر دارد با جمع آوری اطلاعات فراوانی در مورد سینمای جدید بوسنی ، به پژوهشگران، به خصوص پژوهشگران ایرانی، که علاقمند به این موضوع می باشند، کمک کند. همچنین پژوهشگر سعی می کند ثابت کند که ارزش سینماگران بوسنیایی و موفقیت نسل جدید سینماگران در این کشور پدیده موقتی نیست، بلکه ادامه جریان با شکوهی می باشد توسط افرادی که عاشق ساختن فیلم در بوسنی هستند. در مقدمه این پژوهش، کلیاتی از تاریخ سینمای بوسنی ارایه می شود که با 127 فیلم در طول قرن گذشته از لحاظ آماری شرایط چندان قابل توجهی ندارد، اما آنچه موجب اعتبار فراوان سینماگران این کشور شده کیفیت و محتوای فیلمهای تولیدی، چه در دوره کمونیستی و چه پس از فروپاشی یوگسلاوی سابق است. سپس در فصل اول کلیاتی از سینمای یوگسلاوی می باشد که تا پس از جنگ جهانی دوم سینمای ملی نداشت و آنچه را نیز داشت در خارج از کشور توجهی را به خود جلب نکرده بود. در فصل بعد، فصل دوم، سینما و زندگی نامه کارگردان امیر کوستوریتسا تحلیل می شود ، شخصیتی که سینمای بوسنی و سینمای یوگسلاوی را به هم می پیوندد. در فصل سوم، تاریخ، جامعه و اقتصاد بوسنی مطرح می شود ، سه عاملی که پیشزمینه رشد سینمای کشور بوسنی و هرزگوین می باشند. فصل چهارم به تحلیل یک پارادوکس در سینمای این کشور می پردازد- بوسنی و هرزگوین با داشتن تنها 127 فیلم بلند سینمایی در طول بیش از یک قرن حیات سینما، کارگردان هایی مثل خیرودین شیبا کرواواتس، امیر کوستوریتسا، باتو چنگیچ، آدمیر کنوویچو و دیگران را در سطح بین المللی معرفی کرده است. سپس در فصل پنجم به سینمای جدید بوسنی که مانند اکثر سینماهای ملی در بالکان شاهد تغییرات زیادی بوده است، می پردازد. در فصل ششم به معرفی بعضی از کارگردان ها و فیلم های این صنعت سینمایی می پردازیم تا بدین وسیله با بررسی این نمونه ها به ویژگیهای خاص سینمای جدید بوسنی پی ببریم.