موسیقی یا موسیقا واژه ای یونانیست که در اصطلاح و فرهنگ لغت معادل مفهوم غنا دانسته شده و به معنی نغمه و سرود موزون ودل پسند است. غنا ازدید فقه عبارت از: ((آوازی که از حنجره ی آدمی بیرون آید و در گلو چرخانده شود و در شنونده حالت سرور و وجد ایجاد کند و متناسب با مجالس لهو و خوش گذرانی باشد.)). موسیقی در اصطلاح به صوت و آهنگی گفته می شود که از نواختن آلات موسیقی پدیدآید. در این باره امام خمینی (ره) تنها غنای مطرب را غیرمجاز می داند و نه غیر آن را. ایشان در صدق غنای غیر مجاز و تحقق مصداق غنای حرام به مسئله ی طرب انگیزی توجه تام دارد و موضوع حکم حرمت غنا را در همین داسته اند. محمدرضا اصفهانی (ره) راز تحریم غنا را در حضور طرب خلاصه می کند و طرب را به معنای افراطی آن می داند که همان سبب ازاله ی عقل است در این میان شیخ ماجد بحرانی (ره) فقط غنای شهوانی و مبتذل که موجب انحراف اخلاقی در جامعه را می گردد حرام دانسته است هم چنین ایشان معتقد است غنایی حرام است که به معنی عرفیش به کار رود نه در معنای لغوی. از دید مرحوم آیت الله معرفت (ره) غنا به وصف اولیه خود حرام نیست مگر آن که لهوی و منحرف کننده و باعث معاصی از قبیل نفاق ، کذب ، زنا و فحشا گردد. واژگان کلیدی : فقه ، موسیقی ، غنا ، آلات موسیقی ، حرمت ، حلیت ?