اصلی ترین کارکردهای تلویزیون را می توان اطلاع رسانی، آموزش و سرگرم کردن مخاطب برشمرد. فیلم ها و سریال ها به عنوان مهمترین گونه های نمایشی سرگرمی ساز که به کاوش و نقد لایه های مختلف جامعه می پردازد، همواره در کانون توجه برنامه سازان تلویزیونی قرار داشته و دارد. این گونه های نمایشی به خاطر استقبال وسیع مخاطبان از برنامه های سرگرم کننده، اهمیت پژوهش در این زمینه را دوچندان می کند در سینما، سابقه ی درخشان سینمای صامت باعث شده بود که بعد از ناطق شدن، همواره این بحث بر سر پذیرفتن یا نپذیرفتن دیالوگ در بین صاحب نظران وجود داشته باشد. اما تلویزیون مقوله ای کاملا متفاوت بود. تلویزیون زمانی به وجود آمد که مدت ها از اختراع صدا می گذشت و امروزه تصور یک بر نامه ی تلویزیونی بدون صدا و یک برنامه ی نمایشی بدون دیالوگ تقریبا غیرممکن است. در سریال ها و برنامه های نمایشی ما، دیالوگ معمولا درست و خوب به کار گرفته نمی شود و در بیشتر اوقات از چیزی در حد دادن اطلاعات و احوال پرسی فراتر نمی رود! در صورتی که با به کار بردن درست و به جای آن می توان استفاده های موثری در پیشبرد کنش سریال از آن نمود. دیالوگ خوب که ما آن را در این پژوهش دیالوگ دراماتیک می نامیم، باید بتواند هم راستا با دیگر عناصر سریال تماشاگر را به همراهی با سریال ترغیب کرده، حس مشارکت او را برانگیخته و بیننده را به اثر علاقه مند گرداند. اگر ما ویژگی های دیالوگ دراماتیک را دانسته و کارکردها و کاربردهای آن را مد نظر قرار دهیم، می توانیم استفاده های شایان توجهی از آن نموده و در بالا بردن میزان مشارکت و استقبال بیننده موثر باشیم. همان طور که شناخت دیالوگ بد و بیان ویژگی های آن و به کار نبردن آنها نیز می-تواند بسیار مفیدفایده باشد. شناخت خصوصیات دیالوگ دراماتیک آموختنی است اما نحوه ی استفاده ی درست از آن به تمرین و ممارست بسیاری نیاز دارد. خلاصه اینکه کاربرد درست دیالوگ دراماتیک در کنار استفاده ی درست از سایر اجزای درام می تواند سریال را از اثری الکن به اثری جذاب تبدیل نماید. واژگان کلیدی: دیالوگ، دراماتیک،دیالوگ دراماتیک، دیالوگ نویسی، فیلم نامه، کاراکتر.