شبکه حمل ونقل عمومی و خاصه اتوبوسرانی از جمله اجزاء اصلی در ارائه خدمات شهری بحساب می آیند. هزینه های بالای ساخت تجهیزات و تأسیسات دیگر انواع حمل ونقل شهری این وسیله را به بهترین گزینه برای رفت و آمد افراد در مناطق مختلف شهری مبدل کرده است. شهر اهواز بدلیل ویژگیهای ساختی و کالبدی ویژه و شکل شعاعی آشفته و نامنظم خود، احتیاج به بهینه سازی این سامانه را در خود احساس کرده است. روند ایجاد تأسیسات و تجهیزات در شبکه اتوبوسرانی در سالهای اخیر شکل نسبتاً بهتری را بخود دیده است، ولی این شهر همواره از نبود امکانات مناسب و درخور یک کلانشهر رنج برده است. پژوهش حاضر سعی در شناخت نقاط ضعف تجهیزاتی و میزان مطلوبیت شبکه اتوبوسرانی اهواز تحت عنوان بررسی شبکه اتوبوسرانی اهواز جهت ارتقاء حمل و نقل شهری دارد که مجموعه این تحقیقات و مطالعات در پنج فصل گردآوری شده است. از آنجایی که شهر اهواز همچون اکثر شهرهای کشورمان دارای رشد ارگانیک و خودجوش بوده و برنامه ریزی قبلی در خصوص شبکه ارتباطی آن صورت نگرفته است، به استانداردهایی همچون عرض خیابان، وضعیت هندسی تقاطع ها و دیگر معیارها و اجزای فیزیکی شبکه ارتباطی توجه چندانی نشده است. مجموع این عوامل و همچنین تراکم بالای جمعیت باعث ایجاد ترافیک در محدوده مرکزی شده و حداقل استفاده از شبکه اتوبوسرانی شده است. تجمع شهروندان در صف انتظار اتوبوسها، کمبود ایستگاه هایی مطابق با شرایط کلیماتولوژیکی شهر اهواز، وجود اتوبوسهای با کیفیت پایین، عدم ارائه الگویی مناسب در تقسیم بندی اتوبوسهای خصوصی و دولتی در مناطق مختلف و مناسب نبودن قیمت خدمات رسانی در مناطق مختلف با سطوح درآمدی ساکنان، باعث نارضایتی شهروندان از کیفیت سرویس دهی شبکه اتوبوسرانی شده است. پس بنابراین می توان گفت که این شبکه از مقبولیت عمومی برخوردار نیست.