چکیده در پ‍‍ژوهش حاضر تلاش شد تا وضعیت هویت سازمانی در دانشگاه فردوسی و دانشگاه آزاد اسلامی و رابطه آن با خود-کارآمدی آنها مورد بررسی قرار گیرد. پژوهش از نوع کمی و با روش پیمایشی انجام شد. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش را کارکنان رسمی، پیمانی و قراردادی دانشگاه فردوسی و دانشگاه آزاد اسلامی مشهد در سال تحصیلی 89-88 در بر می گرفت که تعداد آنها در دانشگاه فردوسی 1024 نفر ودر دانشگاه آزاد اسلامی 718 نفر بوده است. نمونه گیری در این پژوهش به روش تصادفی طبقه ای انجام شد. نمونه به حجم 230 نفر از جامعه انتخاب شد. برای جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه هویت سازمانی آشفورث و مائل (1992) و خود-کارآمدی عمومی شرر (1982) استفاده شد. پایایی و روایی پرسشنامه هویت سازمانی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و نظر اساتید و محققان رشته مدیریت مورد تأیید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه خود-کارآمدی عمومی شرر نیز به روش آلفای کرونباخ و روایی سازه تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری مقایسه میانگین با یک ارزش ثابت، همبستگی پیرسون، مقایسه دو میانگین مستقل و تحلیل واریانس استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین هویت سازمانی و خود-کارآمدی رابطه معناداری وجود ندارد، همچنین دانشگاه فردوسی مشهد و دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد در این دو مولفه با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند. کلید واژه ها: هویت سازمانی، خود-کارآمدی، مدیران دانشگاه، دانشگاه آزاد اسلامی مشهد، دانشگاه فردوسی مشهد