شاعران شعر وادب پارسی در همه ی ادوار، به طبیعت وچشم انداز های زیبای آن، نگاه ویژه ای داشته اند و ‏برهمین اساس شعر پارسی از نظر توجّه به طبیعت، سرشارترین وغنی ترین نوع شعر است. از این روست که ‏پدیده های طبیعت در شعر به صورت نماد، سمبل و... در آمده اند.‏ دربسیاری از پژوهش ها، به طبیعت به معنای عام آن پرداخته شده است امّا به پدیده هایی چون کوه، جنگل، ‏دریا، ماه وخورشید و... کم تر توجّه شده است. کوه به عنوان یکی از مظاهر و چشم اندازهای زیبا و اسرارآمیز ‏ٍِطبیعت، همیشه مورد توجّه شاعران بوده است .‏ در این پژوهش، سعی بر آن است که شماری چند از ارزشمندترین آثار ادب پارسی که در آن ها طبیعت، اسطوره ‏وعرفان و بازتاب اساطیری – عرفانی کوه بیش تر نمایان است مورد بررسی قرار گیرد؛ لذا در این تحقیق با استناد ‏به شاهنامه ی فردوسی، دیوان عنصری، دیوان انوری، دیوان مسعود سعد سلمان، دیوان فرّخی سیستانی، دیوان ‏خاقانی، حدیقه الحقیقه ی سنایی، منطق الطّیر عطّار، خمسه ی نظامی و مثنوی معنوی مولانا به تحلیل اسطوره ای ‏‏ وعرفانی کوه پرداخته ایم. ‏