در طی دو دهه اخیر آموزش آکادمیک معماری در ایران دستخوش تغییرات زیادی شده است و دراین راستا تلاشهای بسیاری با هدف ارتقاء کیفیت آموزش معماری صورت پذیرفت. اما با وجود همه تلاش ها، به نظر می رسد که عدم همسوئی مناسب میان بسیاری از عوامل موثر در فرآیند آموزش، مانند برنامه ریزی آموزشی، شیوه و ساختار آموزش، شایستگی های دانشجویان، قابلیت های مجریان آموزش و نیز محیط فیزیکی آموزش، دستیابی مطلوب به اهداف تعیین شده را دچار خلل نموده است. از آنجا که اهداف محتوایی و عملی برنامه ریزی آموزش، و بطور کلی روابط اجتماعی مربوط به اجرای برنامه های آموزش معماری، مستلزم مکانی مناسب برای انجام رفتارهای مربوط به آن است، بنابراین نمی توان نقش محیط کالبدی و فیزیکی آموزش را در فرآیند یادگیری دانشجویان نادیده انگاشت. علاوه بر آن بخش قابل ملاحظه ای از مولفه های موثر در پرورش استعدادهای دانشجویان معماری، مربوط به درک و فهم آنان از معانی مربوط به مصداق های مناسب معماری و به عبارتی کسب تجربیات دیداری و یادگیری های مشاهده ای است. این امر ما را ملزم به تامین شرایطی در محیط فیزیکی آموزش می کند که با مولفه ها و اهداف فوق الذکر همسو باشد. اما متاسفانه گسترش مراکز آموزش معماری درسطح کشور و استفاده از مکانهای مختلف و غیر مرتبط و ناهماهنگ و با نیازهای آموزش معماری، نگرانی ناشی از تاثیر نامطلوب چنین محیط هائی را بر فرآیند آموزش معماری دوچندان می کند. لذا در این رساله سعی شده است نخست با بهره گیری از علومی چون روانشناسی محیط، روانشناسی یادگیری و علوم رفتاری نیازهای بنیادی و رفتارهای دانشجویان معماری شناسایی گردد، آنگاه با بررسی نقش محیط فیزیکی به عنوان بستری موثر در تسهیل و ارضا نیازهای دانشجویان معماری و نیز ارائه معانی و مفاهیم مناسب برای تحقق هر چه بیشتر استعدادهای شناختی و زیبایی شناختی آنان دستورالعمل هایی حاصل شود که بتوان از آنها در طراحی محیطهای آموزش معماری بهره جست.