از آنجایی که زمین به منزله¬ی بستری برای احداث ساختمان¬ها است، نحوه¬ی قطعه¬بندی و ضوابط احداث بنا، مطلوبیت و کیفیت ساختمان¬ها را تحت تأثیر قرار می¬دهد. با توجه به سیاست¬های کوچک¬سازی مسکن، یکی از شاخص¬های متأثر از نحوه¬ی قطعه¬بندی و استقرار بنا، کارآیی سطح زیربنای واحدهای مسکونی می¬باشد. هدف از این پژوهش، تحلیل الگوی قطعه¬بندی اراضی مسکونی در طرح¬های آماده¬سازی و تأثیر آن بر رویکردهای اخیر کوچک¬سازی واحدهای مسکونی می-باشد. نحوه¬ی تأثیرگذاری مشخصات و ویژگی های قطعات مسکونی، بر کارآیی سطح زیربنای واحدهای مسکونی، پرسش اصلی تحقیق حاضر می باشد. در این پژوهش، نخست معیارهایی برای سنجش کارآیی سطح زیربنا تدوین شده، سپس با تبیین رابطه ی قطعه بندی زمین و کارآیی سطح زیربنا، گونه های غالب قطعات شهرک یاغچیان (نمونه موردی)، به لحاظ کارآیی سطح زیربنا با یکدیگر مقایسه شده است. بدین منظور نقشه های معماری 24 قطعه ی مسکونی چندخانواری(آپارتمانی) به صورت تصادفی از سازمان نظام مهندسی استان آذربایجان شرقی تهیه شده و تأثیر مشخصات و ویژگی های قطعات بر معیارهای معماری کارآیی سطح زیربنا بررسی شده است. در نهایت پس از تعیین قطعات برتر به لحاظ کارآیی سطح زیربنا، با توجه به نقشه های شهرک یاغچیان در محیط gis، نتایج به دست آمده به کل قطعات شهرک تعمیم داده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که ضوابط و مقررات قطعه بندی در طرح های توسعه ی شهری، ماهیتی پویا نداشته، فاقد انعطاف بوده و قابلیت به روز شدن ندارد.