گوشت بلدرچین، جزو گروه گوشت سفید در سبد غذایی جامه است و با توجه به تقاضای روز افزون مردم در مصرف گوشت و تخم بلدرچین و نیز اقتصادی بودن آن از نظر تولید، پرورش آن امروزه جایگاه ویژه ای در صنعت پرورش طیور پیدا کرده است. لذا لازم است برای رسیدن به بهترین کیفیت و کمترین هزینه ی تولید، با استفاده از روش های برنامه ریزی خطی کلاسیک و فازی از قسمت عمده ی این هزینه ها که همان هزینه ی جیره ی غذایی است کاسته شود. بنابراین هدف از تحقیق حاضر تنظیم جیره ی غذایی با حداقل هزینه ی تولید است. بر همین اساس در تحقیق حاضر ضمن بررسی کارایی مدل برنامه ریزی خطی کلاسیک و فازی در تنظیم جیره غذایی، عملکرد آنها با روش جیره نویسی عملی در طرح پژوهشی پرورش بلدرچین ژاپنی که در هشت تیمار با هشت جیره غذایی حاوی سطوح مختلف انرژی (2700 و 2900 کیلوکالری در کیلوگرم) و پروتئین (20، 22، 24 و 26 درصد) انجام گردید، در دوره سنی 1 تا 14 روزگی مقایسه شد. در این مقایسه ضمن انتخاب بهترین روش جهت تنظیم جیره ی غذایی بلدرچین ژاپنی به منظور تولید با کیفیت تر و ارزان تر به بررسی یکی از باورهای متخصصان علم تغذیه طیور در خصوص انتخاب بهترین سطح انرژی و پروتئین و تأثیر آن در کاهش هزینه ی تولید از دیدگاه اقتصادی پرداخته شد. در نهایت با بررسی های انجام گرفته مشخص شد که استفاده از مدل برنامه ریزی خطی فازی، روشی مناسب در تنظیم جیره ی غذایی است که علاوه برکاهش هزینه ی جیره با در نظر گرفتن ماهیت فازی و دارای عدم قطعیت داده ها سبب افزایش انعطاف پذیری و قدرت انتخاب می گردد. هم چنین مشخص گردید که بهترین ضریب تبدیل غذایی مربوط به سطح انرژی 2900 کیلوکالری در کیلوگرم و پروتئین 26 درصد است اما پایین ترین هزینه ی تولید هر کیلوگرم گوشت بلدرچین ژاپنی در صورت تغذیه با جیره غذایی حاوی 2700 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی و پروتئین 22 درصد بدست می آید؛ بنابراین توصیه می شود از روش برنامه ریزی خطی فازی و جیره غذایی حاوی 2700 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی و پروتئین 22 درصد استفاده شود.