یکی از اهداف اصلی تدوین کنندگان کنوانسیون ورشو 1929، یکنواخت کردن مقررات حمل و نقل هوایی بین المللی و رفع مشکلات ناشی از تعارض قوانین در سطح بین المللی بوده است که این هدف با موفقیت روبرو گردید. اما با گذشت زمان، کنوانسیون مذکور، پاسخگوی نیازهای نوین نبود که پس از تدوین چندین پروتکل اصلاحی در نهایت کنوانسیون جدیدی با هدف یکپارچه کردن برخی مقررات حمل و نقل هوایی بین المللی و با همین نام در 28 می 1999 در مونترآل کانادا به تصویب رسید. کنوانسیون مونترآل دست به نوآوری ها و اصلاحاتی نسبت به کنوانسیون های پیشین، خصوصا کنوانسیون ورشو زده است. در ماده 28 کنوانسیون ورشو، مدعی خسارت، می تواند دعوی خود را در سرزمین یکی از طرفهای متعاهد کنوانسیون، در دادگاه محل سکونت متصدی حمل و نقل یا مقر اصلی کار او یا یکی از شعبات او که قرارداد حمل و نقل در آنجا منعقد گردیده و یا در دادگاه مقصد مطرح نماید. در ماده 33 کنوانسیون مونترآل، علاوه بر موارد چهارگانه فوق، دادگاه مستقر در محل سکونت دایمی مسافر، البته تحت شرایطی صالح برای اقامه دعوی پیش بینی شده است. پایان نامه حاضر در دو بخش کلی به بررسی دادگاه صالح در مورد دعاوی حمل و نقل هوایی با تکیه بر ماده 28 کنوانسیون ورشو و ماده 33 کنوانسیون مونترآل می پردازد.