هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی برکیفیت زندگی در دختران فراری شهر اصفهان بود. روش: در این پژوهش از روش پژوهشی مورد منفرد با طرح خط پایه ی چندگانه با شرکت کنندگان استفاده شده است. طرح خط پایه ی چندگانه شامل کاربرد یک موقعیت مداخله در دو یا چند خط پایه ی مختلف در یک مدل زمانی پلکانی است. آزمودنی های این پژوهش سه دختر فراری ساکن در مرکز ارشاد بهزیستی شهر اصفهان بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. آزمودنی 1 پس از 3 جلسه خط پایه، آزمودنی 2 پس از 5 جلسه خط پایه و آزمودنی 3 پس از 7 جلسه خط پایه به صورت پلکانی وارد طرح پژوهشی شدند و طی 12 جلسه ی مداخله ی انفرادی، آموزش خودکارآمدی را دریافت کردند و یک ماه پس از پایان مداخله به مدت 2 هفته ی پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. ابزار سنجش پژوهش حاضر پرسشنامه ی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود که در ایران توسط نجات و همکاران(1385) ترجمه و هنجاریابی شده است. یافته های این پژوهش بر اساس تحلیل دیداری و شاخص های آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد مداخله ی مورد نظر در مورد هر سه آزمودنی اثر بخش بوده است (با pnd 100% برای هر سه آزمودنی). همچنین یافته های جانبی نشان داد که آموزش خودکارآمدی بر افزایش روابط اجتماعی مثبت دو نفر از آزمودنی ها نیز اثر بخش بود(با pnd 100% برای هر دو آزمودنی). نتیجه گیری: نتایج پژوهش های پیشین نشان داده است که با افزایش خودکارآمدی، کیفیت زندگی افراد بهبود پیدا می کند. بنابراین همسو با پژوهش های قبلی در مطالعه ی حاضر نیز آموزش خودکارآمدی موجب افزایش کیفیت زندگی در دختران فراری شده است.