چکیده این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر افسردگی مزمن در دانشجویان دانشگاه اصفهان انجام شد. طرح پژوهشی حاضر به روش کار آزمایی- بالینی به همراه گروه گواه است. این مطالعه روی 14 بیمار مبتلا به افسردگی مزمن با دامنه ی سنی 21 – 29 سال انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی(7 نفر) و گواه(7 نفر) تقسیم شدند و هر نفر به صورت انفرادی طی 8 جلسه تحت طرحواره درمانی قرار گرفت. افراد نمونه با استفاده از مصاحبه ی بالینی بر اساس ملاک های dsm-iv-r و نسخه ی دوم آزمون افسردگی بک تشخیص داده شده اند. نتایج تحلیل واریانس و کواریانس نشان داد که طرحواره درمانی به طور معنادار در کاهش افسردگی مزمن موثر است. میزان بهبودی علائم افسردگی مزمن در پس آزمون 38% بود. همچنین اثربخشی طرحواره درمانی روی نشانه های بعد جسمی – عاطفی و بعد شناختی – عاطفی افسردگی کاهش معناداری را نشان داد. و میزان بهبودی به ترتیب 36% و 59% بود. طرحواره درمانی رویکردی جدید در درمان بیماران مبتلا به مشکلات منش شناختی است. و مفهوم اصلی رویکرد درمانی طرحواره محور، طرحواره های ناسازگار اولیه است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که با هدف قرار دادن طرحواره های ناسازگار اولیه، نشانه های افسردگی کاهش پیدا می کنند.