ضمان در قلمرو فقه و حقوق حقیقتی واحد به معنای تعهد و مسئولیت و التزام است که گاهی به صورت عقدمی باشد وضمان عقدی نام دارد وگاهی خارج از عقد و قهری می باشد که ضمان قهری یا مسئولیت مدنی نام دارد . ادله اثبات دعوا عبارتند از ادله ای که خواهان یا مدعی جهت اثبات حق در محکمه ارائه می نماید که عبارتند از اقرار ، شهادت ، سند ، علم قاضی ،سوگند و امارات در فقه عبارتند از ظنون معتبر که شارع آن را معتبر دانسته و در علم حقوق دارای دو قسم است که گاهی قانون آن را درنظر گرفته و در بعضی از مواد به آن اشاره نموده است که امارات قانونی نام دارند و گاهی خود قاضی آن را اماره می داند که این قسم امارات قضایی نام دارد . در خصوص ضمان ناشی از زوال ادله اثبات دعوا می توان چنین استنباط کرد که اکثر فقهاء در خصوص بعضی از ادله حکم به جبران خسارت توسط تالف داده اند از آنجا که ایشان ادله را همانند مال در نظر گرفته و طبق قواعد فقهیه حکم به جبران خسارات داده اند که نظر بعضی از حقوقدانان هم همین می باشد ولی بعضی از حقوقدانان به صورت کلی حکم به جبران خسارت توسط تالف نداده بلکه تقصیر زیان زننده را شرط جبران خسارت می دانند . درخصوص راهکارههای جلوگیری از زوال ادله اثبات می توان به عدم اطاله ای دادرسی و یا تامین دلیل اشاره کرد که البته کافی جهت رفع کامل نمی باشد .