تصویر این صفت مشترک با کلام را دارد که مهمترین وسیله ای است که با آن واقعیت را می-شناسیم. فضاسازی بصری یکی از عناصر مهم تئاتر مدرن و از جلوه های اصلی بیان اکسپرسیونیستی به حساب می آید. کارکرد ویژه ی این فضاسازی تصویر کردن هرچه بیشتر دنیای واژه(دیالوگها) در تئاتر است. زبان تصویر قادر است موثر تر از تقریباً هر وسیله ی دیگری، دانش را نشر دهد. با توجه به اینکه تصور می رود تئاتر متکی بر دیالوگ است، اگر کلمه تبدیل به عمل نشود تماشاگران در اجرا فقط با روخوانی متن مواجه خواهند شد. در نتیجه می توان گفت فضا سازی بصری (تصویر سازی) می تواند متن را بهتر انتقال دهد. هدف این رساله مطالعه ی نشانه شناسی عناصر اجرایی و بررسی شیوه ی استفاده کارگردان از فضاسازی بصری با تمرکز بر اکسپرسیونیسم در تئاتر مدرن است. در این راستا، در رساله تلاش شده است مولفه های تصویرسازی عینی و بیان غیرکلامی در اجرا تبیین شود. ارتباط بصری ارتباطی جهانی و بین المللی است: محدودیت تحمیل شده توسط زبان، لغت نامه و دستور زبان را ندارد و یک فرد بی بهره از تحصیلات عالیه هم می تواند مثل هر شخص تحصیل کرده ای آن را بفهمد. زبان تصویر به انسان امکان می دهد که تجربه کند و تجربیاتش را در شکلی قابل مشاهده و با ابزاری بسیار وسیع و مختلف بصورتی خلاق مستند سازد. زبان بصری شاید حتی دقیقتر و عمیقتر از زبان کلامی ساختار آگاهی ما را معین می کند و باعث تجربه کردن مفهوم و زیبایی بصری هم زمان می شود.