پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر فرهنگ ایران باستان در فلسفه اشراق سهروردی انجام شده است.فرضیه اصلی پژوهش تعیین می کند که اندیشه بنیادی حکمت اشراق این است که هست حقیقی است و بنیاد هستی یعنی خدا، ذات روشنایی یا نورالانوار است و همه مراتب هستی پرتوهای آن می باشد و با اینکه معیار شناخت حقایق،برهانی است ولی تکیه بر استدلال و مبانی منطقی را کافی نمی داند و علم تجربی اتصالی شهودی را لازم می داتد تا انسان حکیم محسوب شود.سهروردی حکمت الاشراق را حکمت یگانه و جاودان می داند که در آن به جوهره تعالیم فرزانگانی چون هرمس،افلاطون،زرتشت،فیثاغورث و از صوفیانی چون بایزید بسطامی،ذوالنون مصری،ابوالحسن خرقانی،سهل تستری و منصور حلاج توجه دارد که وجه مشترک همه آنها هست. چنانکه در آثار سهروردی در می یابیم که سیر حکمت عرفانی-اشراقی وی یک سیر تاریخی است،که وی در جای جای آثارش به آن اذعان دارد که این حکمت را متفکران و فرزانگان و عارفان باستان به وی رسیده است.