زلزله های حوزه نزدیک منجر به ایجاد خرابی های زیادی در سازه های گوناگون در چند سال اخیر شده است. شدت این خرابی ها در برخی موارد به حدی بوده است که نمی توان از اثر مخرب آن چشم پوشی نمود. در مناطقی همچون ایران امکان رخداد این پدیده به خاطر زلزله خیز بودن منطقه، بسیار زیاد می باشد و آنچه که از گزارشات و نتایج به دست آمده از تاریخ برمی آید، وقوع این پدیده در آینده نزدیک، موضوعی نگران کننده است. هم چنین ضوابط برای طراحی سازه ها در برابر زلزله های حوزه دور بوده و برخی سازه های طراحی شده با ضوابط آیین نامه های مذکور با وقوع پدیده زلزله حوزه نزدیک ، تخریب شده و یا عملکرد مناسب را ممکن است نداشته باشند. این موضوع سبب شد تا مطالعاتی جهت بررسی و ارزیابی رفتار سازه ای طراحی شده براساس آیین نامه های مختلف از جمله ویرایش های مختلف استاندارد 2800 ایران در برابر زلزله حوزه نزدیک انجام شود. در این پایان نامه سعی شده است تا با وارد نمودن چندین رکورد مطرح به دست آمده از انواع زلزله های حوزه نزدیک به وقوع پیوسته، بر ساختمان های 5، 8 و 12 طبقه طراحی شده بر اساس آیین نامه های متفاوت و با سیستم مهاربندی همگرای ضربدری و شورون ( v معکوس) و با استفاده از تحلیل دینامیکی غیر خطی افزایشی در نرم افزار open sees، رفتار سازه مورد ارزیابی قرار گیرد. علاوه بر آن سعی شده است تا اثر زلزله حوزه نزدیک را با ترم های مختلف شتاب و سرعت به سازه وارد کرده تا بتوان اثرگذارترین پارامتر را انتخاب نمود. در پایان با تعیین میزان ظرفیت سازه ها با توجه به تقاضای آن ها با استفاده از منحنی های ida، سطوح عملکردی سازه بیان می شود و دوره بازگشتی که سازه برای زلزله حوزه نزدیک طراحی شده است، محاسبه گردیده و ثبت شده است. نتایج بدست آمده حاکی از این موضوع می باشد که قاب های مهاربندی طراحی شده با آیین نامه ubc 97 برای حوزه نزدیک، دارای عملکردی بهتر از قاب های طراحی شده براساس ویرایش های مختلف استاندارد 2800 ایران در برابر زلزله حوزه نزدیک می باشد. هم چنین مهاربندهای ضربدری عملکردی مناسب تر از مهاربندهای شورون (v معکوس) در برابر زلزله حوزه نزدیک دارند. علاوه بر این موارد ضعف آیین نامه طراحی ساختمان ها در برابر زلزله ایران (استاندارد 2800) در خصوص طراحی سازه ای بلند در برابر زلزله حوزه نزدیک بیشتر است.