چکیده پیشی گرفتن رشد شتابان جمعیت شهری ازامکانات و خدمات شهری مطلوب همراه با نبود برنامه ریزی صحیح ، همواره موجب ناهمگونی و عدم تعادل توزیع امکانات و خدمات در سطح شهر می شود. رقابت برای دستیابی به چنین امکاناتی نیز به فضاهای شهر ارزش های متفاوتی می دهد .تفاوت در ارزش زمین به اجبار جدایی گزینی فضایی بر اساس توان مالی را در پی دارد و جدایی گزینی انسانی ، نیز ، خود باعث عمیق تر شدن تفاوت در ارزش فضا و در نتیجه نابرابری های درون شهری و فاصله طبقاتی ساکنان شهر می شود. با چنین نگرشی در این پژوهش ، منطقه 17 شهرداری تهران بعنوان نمونه موردی انتخاب شده است که در آن، هدف نه تنها پی بردن به جایگاه منطقه 17 در بین مناطق مختلف شهر تهران ، بلکه دستیابی به علل این نابرابری ها با تأکید بر وضعیت اقتصادی – اجتماعی ساکنان و نقش مدیریت شهری در این رابطه بوده است . روش بکار رفته در این تحقیق مبتنی بر روش توصیفی – تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات نه تنها از طریق مطالعات کتابخانه ای ، بلکه میدانی ( پرسشگری ، مصاحبه و پیمایش ) انجام گرفته است . تحلیل اطلاعات جمع آوری شده بیانگر وجود همبستگی معنی دار بین کمبود کاربری های خدماتی و وضعیت اقتصادی اجتماعی ساکنین از یک طرف و هزینه های انجام شده توسط شهرداری در مناطق 22 گانه شهر تهران از طرف دیگر است ، که در این میان منطقه 17 شهرداری تهران نامتعادل ترین و ناهمسان ترین منطقه شناخته شد و از نظر رتبه بندی نهایی مناطق ، آخرین جایگاه را به دست آورد .برای کسب اطمینان از نتایج تحقیق ، محله 8 منطقه 17 به عنوان نمونه برگزیده شد و پس از مطالعه شاخص های مذکور در آن ، نتایج بدست آمده به تأیید نهایی رسید .