از اوایل 1360 احداث شهرهای جدید در ایران با در نظر داشتن اهدافی چون کاهش تراکم و جذب جمعیت مادر شهرها، باز توزیع جمعیت و غیره به اجرا درآمدند لکن بررسی های صورت گرفته از عملکرد های شهرهای جدید نشان دهنده عدم دستیابی به اهداف اولیه می باشد و اکثر این شهرهای جدید با مسائلی از قبیل خوابگاهی شدن و بی هویتی مواجه شده اند.در این پژوهش، شهر جدید بهارستان به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. به عنوان ایده کلی جهت طراحی و هویت بخشی به آن، در نظر داشتیم از اصول حاکم بر شهرهای کهن ایرانی بهره جوییم. از این رو پرسشهایی بنیادین مطرح شدند که اصولاً "آیا می توان از ارزشهای کهن شهرسازی ایرانی برای بهبود فضاهای شهری بهره جست؟" و اینکه "آیا عناصر هویت بخش شهرهای کهن ایران، با توجه به نیاز امروز قابلیت معاصرسازی دارند؟". برای پاسخگویی به پرسشهای فوق، از روش توصیفی- تحلیلی – تجربی استفاده شده است. در ابتدا به استخراج اصول شهرسازی شهرهای کهن ایران پرداختیم، پس از تدوین چارچوب نظری، با در نظر داشتن مشکلات و معضلات شهرهای جدید بالاخص شهر جدید بهارستان، از این اصول برای طراحی محله ای در شهر جدید بهارستان بهره جستیم. نتایج حاصل از فرایند پژوهش و طراحی حاکی از آن است که اصول شکل دهنده شهرهای کهن ایرانی قابلیت معاصر سازی دارند و به خوبی می توان جهت ارائه طراحی شهری معنادار و با هویت از آنها بهره جست.