در بخش نظری تحقیق، مفهوم رقابت پذیری از جنبه های خرد و کلان بررسی شده است که در سطح اقتصاد ملی بر دو عنصر اصلی تکیه دارد: نخست روند مستمر رشد بهره وری در اقتصاد و دیگر افزایش سهم اقتصاد ملی در تجارت جهانی که البته هر دو این ها، باید بهبود شاخص های رفاه عمومی را در پی داشته باشد. سطح توان رقابت یا رقابتی بودن یک اقتصاد با استفاده از شاخص ترکیبی معیارهای اصلی مربوط، ارزیابی می شود. این شاخص توان رقابت اقتصاد ملی می تواند به عنوان یکی از بهترین نماگرهای توان اقتصاد ملی در عرصه رقابت عصر جهانی شناسایی و محور قرار گیرد. در بخش کاربردی تحقیق، ابتدا به مرور مختصری از نظریه های مزیت نسبی، مزیت نسبی پویا و مزیت رقابتی پرداخته شده است؛ سپس تعاریف مختلفی از رقابت پذیری ارائه می شود و پس از آن با مرور مطالعات تجربی در مورد رقابت پذیری، انواع شاخص های رقابت پذیری معرفی می شود. در ادامه شاخص رقابت پذیری(gci) مطرح شده توسط مجمع جهانی اقتصاد محاسبه شده و جایگاه ایران را در بین 134 کشور تحت پوشش مجمع به-دست آورده و نقاط قوت و ضعف اقتصاد ایران شناسایی شده است و به این نتیجه رسیده که اقتصاد ایران در مقایسه با کشورهای توسعه یافته و حتی بیشتر کشورهای در حال توسعه از رتبه رقابتی ضعیفی برخوردار است. شایان ذکر است شاخص رقابت پذیری کشور ایران توسط هیچ یک از نهادهای بین المللی در سطح جهان مورد محاسبه قرار نگرفته است ولی در سال میلادی جدید با همکاری اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران محاسبه خوهد شد. همچنین در این مطالعه رابطه بین رقابت پذیری و بهره وری در یک مدل اقتصاد سنجی مقطعی متشکل از 30 کشور هم سطح ایران برآورد شده است که رابطه مثبت و معنادرا بین آن ها مورد تأیید قرار گرفته است.