pep یک پروتئین پراکسی زومی است که در سال 2002 شناسایی شده است. این پروتئین دارای 209 اسید آمینه بوده و در انتهای کربوکسیل خود دارای توالی ski می باشد که سبب ورود این پروتئین به داخل پراکسیزوم می شود. بیان این پروتئین در موش بالغ در بافت هایی که با تحریکات عصبی مرتبط می باشند نظیر قلب، ماهیچه های اسکلتی و مغز بسیار بالا می باشد. از طرف دیگر بیان این ژن در روند تمایز به عصب سلول های بنیادی جنین موشی تحت تیمار با رتینوئیک اسید افزایش می یابد . تکنیک rnai با بکارگیری قطعات کوچک rna که یا به طور سنتتیک وارد سلول شده و یا از روی پروموتور داخل سلول نسخه برداری می شوند بیان ژن هدف را به طور کاملاً اختصاصی و موثر کاهش می دهد. امروزه از این تکنیک جهت تعیین عملکرد ژن های ناشناخته به میزان زیادی استفاده می شود. این تکنیک اساساً rna ژن مورد نظر را بعد از رونویسی مورد هدف قرار داده وآن را تخریب می کند و به این شکل rna و پروتئین ژن هدف را کاهش می دهد. سلول های بنیادی جنینی موش ، سلول های پرتوانی هستند که منشا آن ها از توده داخلی بلاستوسیست می باشد. از مهم ترین ویژگی این سلول ها خودنوزایی می باشد که به آنها توانایی تکثیر نامحدود و تمایز به هر سه لایه جنینی را می دهد و این ویژگی آن ها را به مدل مناسبی برای بررسی تکوین انواع رده های سلولی تبدیل کرده است. نتایج این مطالعه نشان داد با کاهش بیان pep توسط تکنیک rnaiدر روند تمایز سلول های بنیادی جنین موشی به عصب سبب کاهش میزان عصب زایی می شود و مارکرهای عصبی بالغ کاهش پیدا می کنند . این در حالی است که بیان مارکر پیش ساز عصبیnestin تغییری نمی کند با توجه به این مطلب می توان گفت pep در مراحل انتهایی عصب زایی نقش دارد.