مقدمه: در پژوهش حاضر هدف بررسی نقش شیوه های فرزندپروری و تحول یافتگی من بر مکانیسم های دفاعی است. روش: جامعه مورد مطالعه را سه دانشگاه جامع تهران، شهید بهشتی و شاهد شامل می شوند. با توجه به جدول مورگان، 386 نفر با روش در دسترس انتخاب شدند. با استفاده از سه پرسشنامه پیوند والدینی، سبک های دفاعی و تست 16 عاملی شخصیت کتل داده ها جمع آوری شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که 1. از روی توجه والدین، نیرومندی من و خلق استوار می توان مکانیسم های رشد یافته و از نیرومندی من به طور معکوس و سلطه و استیلا می توان مکانیسم های دفاعی رشدنایافته را پیش بینی کرد. 2. نیرومندی من (c) و خلق استوار (g) از شاخص های تحول یافتگی من، با سبک دفاعی رشد یافته ارتباط مثبت معنادار و با سبک دفاعی رشدنایافته ارتباط منفی معنادار دارند. سلطه و استیلا (e) با سبک دفاعی رشدنایافته ارتباط مثبت دارد. سلطه و استیلا (e) و حساسیت هیجانی (i) با سبک رشدیافته رابطه معناداری نداشتند. همچنین حساسیت هیجانی (i) با سبک رشدنایافته رابطه معناداری نداشت. 3. از زیر مقیاس های پیوند والدینی، توجه والدین با سبک های دفاعی رشدیافته ارتباط مثبت و با سبک دفاعی رشدنایافته ارتباط منفی دارد؛ همچنین حمایت افراطی والدین با سبک دفاعی رشدیافته رابطه منفی و با سبک رشدنایافته رابطه مثبت دارد. 4. نیرومندی من (c) و خلق استوار (g) با توجه والدینی رابطه مثبت و با حمایت افراطی والدین رابطه منفی دارند. سلطه و استیلا (e) و حساسیت هیجانی (i) با توجه والدین و حمایت افراطی والدین رابطه معناداری نداشتند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که پیوند والدینی در کارکرد من تأثیر می گذارد که توسط مکانیسم های دفاعی نمود پیدا می کند. واژگان کلیدی: مکانیسم های دفاعی، من، توجه والدینی، حمایت افراطی