در این پژوهش سعی شده است تا چگونگی بازنمایی طرفین درگیر در جنگ ایران و عراق در فیلم های سینمایی ژانر جنگی مورد مطالعه قرار گیرد. مساله ی اساسی پژوهش حاضر این است که گفتمان های موجود درعرصه ی تولید فیلم های سینمایی جنگی، در بازنمایی «خود» و «دیگری»، چگونه به معانی مطلوب خود مشروعیت بخشیده اند. نظریات استوارت هال درباره ی بازنمایی و مباحث میشل فوکو و ادوارد سعید پیرامون رابطه ی خود و دیگری، چارچوب نظری این پایان نامه را سامان بخشیده اند. در اینجا و با توجه به شناسایی گفتمان های «میهنی»، «انقلاب اسلامی» و «ضد جنگ»، شش فیلم «عقاب ها»، «مرز»، «آخرین شناسایی»، «مهاجر»، «طبل بزرگ زیر پای چپ» و «مرزی برای زندگی» جهت مطالعه در این پژوهش انتخاب شده اند که با استفاده از نظریه ی گفتمان لاکلاو و موفه، مورد تحلیل قرار گرفته اند. بر اساس این پژوهش مشخص گردیده است که در این فیلم ها، خود و دیگری هر کدام به شیوه ی متفاوتی بازنمایی شده اند و این تفاوت، در ارتباط مستقیم با گفتمان هایی مختلفی قرار دارد که در صورت بندی این فیلم ها نقش داشته اند. بنابراین معانی منتسب به خودی و دیگری در این فیلم ها را نمی توان به عنوان واقعیتی بی واسطه از جنگ تصور کرد و باید این موضوع مورد توجه قرار گیرد که این معانی، برساخته هایی گفتمانی هستند.