اصولاَ کشورها در نیل به اهداف سیاست خارجی خود، و سازمانهای بین المللی برای رسیدن به اهداف و برنامه های مورد نظر، بنا به مقتضیات و شرایط موجود، از شیوه ها و ابزارها و اهرمهای متفاوتی استفاده می نمایند. دراین میان، بین شیوه های مسالمت آمیز همانند مذاکره از یک سو و شیوه های تند و خشن از قبیل تهدید به جنگ و منازعه، راهکارهای میانی نیز وجود دارد که « تحریمها » را می توان از این نوع قلمداد نمود. امروزه تحریمها به یکی از ابزار مهم در تعقیب اهداف سازمانهای بین المللی و کشورها تبدیل شده که هدف از آن نیز ایجاد تغییر در رفتار و روش عملکرد کشور هدف تحریم و همسویی آن کشور با تحریم کنندگان می باشد. نظر به بالا بودن هزینه های جنگ و منازعات مسلحانه، امروزه گرایش زیادی به استفاده از اهرمهای نرم همانند تحریم وجود دارد، که طبیعی است به موازات توسعه و پیشرفت کشورها، تحریمهای جدیدی نیز در دستور کار قرار گرفته است تا بتواند پاسخگوی شرایط و مقتضیات روز باشد.در این راستا، علاوه بر برخی کشورها، شورای امنیت سازمان ملل نیز در راستای تفسیر از منشور مل متحد و با توسل به حربه حفظ صلح و امنیت بین المللی به عنوان یکی از وظایف اصلی خود، اقدام به تحریمها، با اشکال و شیوه ها و موضوعات مختلف نموده است که این روند در سالهای اخیر بویژه در دهه اخیر، از سوی این شورا با سرعت و شدت بیشتری دنبال می شود؛ که صدور چهار قطعنامه تحریم از سوی شورای امنیت در طول چهار سال اخیر منتهی به 2010 علیه جمهوری اسلامی ایران، را می توان یکی از شواهد و مصادیق این ادعا عنوان نمود. از سوی دیگر،در اعمال تحریمهای نوین بین المللی علیه کشور هدف، مواردی از افراطها از سوی تحریم کنندگان به چشم می خورد که از نگاه حقوق بشری، مواردی از نقض حقوق بشر در آن ملاحظه و مشاهده می شود. این تحقیق اشکال نوین تحریم را در پرتو نظام حقوق بشر بررسی نموده و زوایای گوناگون آنرا مورد مداقه قرار داده است.