این پژوهش به تحلیل فضایی تابش در ایران می پردازد. داده های تابش از پایگاه داده ی ncep/ncar گرفته شده است. دوره ی آماری مورد پژوهش، سال های 1948 تا 2009 است. در این پژوهش پس از استخراج داده ها، میزان تابش دریافتی و تابش خالص تعیین و درنهایت نقشه های ماهانه، فصلی و سالانه ی آن ها ترسیم و تحلیل گردید. میزان تغییرپذیری تابش دریافتی و تابش خالص نیز مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش به دلیل استفاده از داده های تابش به جای سایر متغیرهای آب و هوایی، دوره ی آماری بلندمدت و بدون داده ی گمشده و همچنین تعداد و موقعیت نقاط تابش پذیر - بیش از 50 نقطه که سطح کشور را به صورت یکنواخت پوشش می دهد - حائز اهمیت است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که سواحل جنوبی، جنوب و جنوب شرق کشور از بالاترین تابش پذیری و پایین ترین تغییرپذیری و شمال غرب کشور از پایین ترین تابش پذیری و بالاترین تغییرپذیری برخوردار است.