چکیده موضوع این پژوهش بازاندیشی تُهی های شهری در قالب یک تجربه شهری، به عنوان تعاملی در ایجاد محیط های مطلوب و در دسترس عموم، به منظور کارکردهای اجتماعی است. پروژه پارک پرورش فکری کودک و نوجوان، در همخوانی با معماری و شهرسازی و در قالب یک معماریِ اجتماعی، مفاهیم معماری منظر و شهرسازی با رویکرد منظر را باهم می آمیزد. این پارک مخاطب عام و خاص خود؛ یعنی خانواده ها، کودکان و نوجوانان را با توجه به مقیاس خود در سطح منطقه ای به خود جلب میکند. این پروژه، در قالب پارکِ موضوعی، فراهم آوردن فضایی جمعی برای گذران اوقات فراغت کودکان و نوجوانان در کنار اعضای خانواده و یا به تنهایی است. این پارک امکان ِ فعالیت آزادانه ، ارتباط با طبیعت، آشنایی با گیاهان و کارگاه های علمی در فضای باز را برای قشر کودک و نوجوان فرآهم می آورد. از دیگر سو، در این پروژه با رویکرد ترکیب معماری و معماری منظر منجر به شکل گیری فضاهایی سیال شده است. این فضاها همچون کارگاه موسیقی، ادبیات و تئاتر و ... در رشد و پرورش خلاقیت، فکر و بطور کلی اوقات فراغتی کارآمد را فراهم می آورد. معماری این مجموعه در یک عرصه با متنی کهنه( سازه بتنی قدیمی و رهاشده) را که از کارکرد و یا عملکرد بی بهره و یا تهی بود را باز زنده میسازد. بنابراین نیاز به پروژه هایی از این دست ، که با فراهم آوردن ترکیب فضای معماری، فضای شهری ومنظر برای مخاطب خود آزادی حرکت، فعالیت، انتخاب را در گذران اوقات فراغت برای ایشان به ارمغان می آورد و از سوی دیگر با تلفیق معماری، شهرسازی و منظر، تهی های شهری را به فضاهایی پویا و فعال برای اهداف آموزش کودک و نوجوان را در کنار خانواده هایشان امکان پذیر میکند.نیازی که بیش از پیش در شهری همچون تهران احساس میشود. هدف این پژوهش پرداختن به این نگاه نوین در ارتباط کودک و شهر، در قالب نظریات نوین شهرسازی معاصر یعنی شهرسازی با رویکرد معماری ِمنظر در بازاندیشی تهی های شهری در راستای توسعه پایدار اجتماعی، اقتصادی و زیستی است. توسعه پایدار شهرِی ، تهی شهری، شهرسازی منظر، اوقات فراغت، کودک و نوجوان