خانواده ، این واحد به ظاهر کوچک اجتماعی از ارکان عمده و از نهادهای اصلی هر جامعه به شمار می رود . در واقع خانواده را باید خشت بنای جامعه و کانون اصلی حفظ سنت ، رسوم ، ارزشهای والا و مورد احترام ، شالوده مستحکم مناسبات پایدار اجتماعی و روابط میان افراد و مهد پرورش فکر ، اندیشه ، اخلاق و تعالی روح انسانی به شمار آورد ( سیف، 1368) . خانواده ، اساسا کانون کمک ، تسکین ، التیام و شفا بخشی است ؛ کانونی که باید فشارهای روانی وارد شده بر اعضاء خود را تخفیف دهد و راه رشد و شکوفائی آنها را هموار کند ( ثنایی ، 1375) . هر خانواده در ابتدا حداقل از دو نفر و تعاملات میان آن دو تشکیل می شود ، زن و مرد در زیر منظومه ی زناشوئی آینده خانواده خود را ترسیم می کنند .