در پژوهش حاضر تأثیر دوران آشیان? خالی خانواده بر روی کیفیت زندگی زنان میانسال مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این تحقیق از دو روش کیفی و کمی استفاده گردید. در بخش کیفی تحقیق 12 مصاحبه عمیق با زنان متأهل میانسال صورت گرفت. در مصاحبه ها از پرسشهای باز استفاده شد. بعد از کدگذاری و تحلیل داده ها نتایج کیفی پژوهش استخراج گردید. نتایج نشان داد که زنان میانسال در دوران آشیان? خالی وقت آزاد بیشتری نسبت به دوران جوانی خود که مصادف با دوران آشیان? پر خانواده (کودکی فرزندان و حضور مداوم آنها در خانه) است، دارند. زنان این دوران تبدیل به کنشگران فعالی می شوند که برای اوقات فراغت خود برنامه ریزی می کنند، با ورزش کردن و رعایت تغذی? سالم به سلامت جسمانی خود می پردازند، با رفتن به مراسم مذهبی و حضور یافتن در عرص? عمومی و ایفای نقش در اجتماعی سلامت روانی شان افزایش می یابد، حضور اجتماعی شان بیشتر می شود و با راه انداختن کاروان های زیارتی و صندوق های قرض الحسنه به فعالیت اقتصادی می پردازند که در مجموع کیفیت زندگی خود را افزایش می دهند. در بخش کمی، جهت سنجش رابط? بین دوران آشیان? خالی(متغیر مستقل)و کیفیت زندگی(متغیر وابسته) پرسشنامه هایی تهیه شد و در میان 250 نفر از زنان متأهل میانسال که در دوران آشیان? خالی زندگی می کردند با روش نمونه گیری هدفمند، توزیع گردید. تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی (فراوانی و درصد) و روش های آمار استنباطی (آزمون کی دو و ضریب توافق کرامر) صورت پذیرفت. نتایج پژوهش نشان داد که دوران آشیان? خالی خانواده بر روی کیفیت زندگی زنان میانسال تأثیر مثبت دارد.