گفتمان سنتی مسلط جامعه ایران در دوره قاجاریه، پاتریمونیال سنتی بوده است که گزاره های غالب آن ترکیبی از گزاره های نظام قبیله ای قاجارها و اندیشه شاهی ایرانی بوده است. نوع دولت برآمده از این گفتمان دولت استبدادی بود که یکی از مولفه های مهم آن فقدان قانون ناظر بر عملکرد همه اجزای حکومت بود. در دوره قاجاریه، به دنبال آشنایی ایرانیان با غرب و گفتمان مدرن، تغییراتی در نوع نگاه حاکمان به امر حکومت پدید آمد و گزاره های جدیدی را پیش کشید. این تغییرات در دوره حکومت ناصرالدین شاه روند شتابانی به خود گرفت و به طرح گزاره های جدیدی در قالب دال"قانون" و مفصل بندی این گزاره ها در یک گفتمان جدید انجامید و حکومت استبدادی ناصرالدین شاه را به سوی درکی از حکومت مطلقه با محوریت قانون سوق داد.